www.apbezpieczenstwo.fora.pl

Emi · Wysłany: Czw 13:49, 03 Mar 2011 Temat postu: Tematy referatów na 9.03

Witam,

przesyłam obiecane wczoraj tematy referatów:

1. Pojęcie bezpieczeństwa - definicje, funkcje bezpieczeństwa.

2. Wąskie ujęcie bezpieczeństwa.

3. Szerokie ujęcie bezpieczeństwa.

Pierwszy referat powinien zawierać różne definicje bezpieczeństwa oraz to jakie pełni ono funkcje, dwa kolejne krótko powinny określać czym jest wąskie i szerokie ujęcie bezpieczeństwa - jak je rozumiemy. Proponuję skorzystać z pozycji książkowych Pana Profesora Cieślarczyka oraz Pana Dziekana Profesora Kunikowskiego.

Pozdrawiam

M.M.

Karo!ina:) · Wysłany: Wto 7:48, 15 Mar 2011 Temat postu:

Szerokie ujęcie bezpieczeństwa

[link widoczny dla zalogowanych]

jerychowa

BEZPIECZEŃSTWO SPOŁECZNE

Bezpieczeństwo społeczne obejmuje całokształt działań prawnych, organizacyjnych i wychowawczych realizowanych przez podmioty rządowe (narodowe i ponadnarodowe), pozarządowe oraz samych obywateli, które mają na celu zapewnienie pewnego poziomu życia osobom, rodzinom, grupom społecznym oraz niedopuszczenie do ich marginalizacji i wykluczenia społecznego. Chodzi tu zwłaszcza o zapewnienie pomocy ludziom, którzy czasowo lub trwale są niezdolni do pracy zawodowej, znaleźli się przez własną niezaradność w trudnych sytuacjach życiowych, lub ze względu na zaistniałe okoliczności zewnętrzne (np. powódź, pożar) doświadczyli pogorszenia warunków życia. Warto jednak zaznaczyć, iż oferowana pomoc i wsparcie społeczne nie może prowadzić do tzw. bezradności i bierności obywatelskiej, czyli oczekiwania, że państwo rozwiąże za obywateli wszystkie problemy życiowe.
Zadania państwa w zakresie bezpieczeństwa społecznego
Państwo jako najwyższa forma organizacji społeczeństwa przyjęło na siebie wiele obowiązków dotyczących m.in. zagwarantowania ładu, bezpieczeństwa oraz przestrzegania prawa. Pełni więc ze swej natury funkcje usługowe, zarówno wobec jednostki, jak i grup społecznych. Dlatego też powinno tak organizować przestrzeń społeczną gospodarczą i polityczną aby dla podmiotów, które go ustanowiły, stworzyć warunki bezpiecznej egzystencji. Najogólniej ujmując, wszystko co czyni państwo, czyni dla dobra społeczeństwa, zapewniając mu warunki trwania, przetrwania i rozwoju. Państwo prowadząc politykę zagraniczną wewnętrzną finansową gospodarczą czy edukacyjną ma na celu określony dobrostan ludzi, których reprezentuje.
Taka działalność państwa jest postrzegana i odczuwana przez poszczególne jednostki i grupy społeczne. Nadają one jej subiektywnego znaczenia i oceniają ją z perspektywy interesów własnych, grupowych i narodowych. Mogą one odmiennie doświadczać działalność państwa, lecz w obrębie tego zróżnicowania występuje zwykle pewna zgodność definiowania podstawowych kwestii. W takim rozumieniu każda działalność państwa stwarza sytuacje wywołujące u jednostek czy grup społecznych poczucie bezpieczeństwa, pewności i optymizmu lub też zagrożenia, niepewności, zniechęcenia i frustracji. Od tych subiektywnych ocen zależy reakcja społeczności na działania podejmowane przez państwo. Jeżeli jakaś grupa nie dostrzega w warunkach panujących w państwie szans rozwoju dla siebie, czy też ma poczucie upośledzenia pod względem dostępu do należnych jej dóbr, okazuje swe niezadowolenie i przyjmuje różne strategie postępowania, aby zmienić niekorzystny dla siebie stan rzeczy. Te działania mogą godzić w dobro innych społeczności, utrudniać wypełnianie funkcji przez państwo, a przez to destabilizować strukturę społeczną i być zagrożeniem dla stabilności i bezpieczeństwa zarówno jednostek, jak i całej społeczności. Funkcjonowanie jednostek i społeczności w obrębie jednego państwa wymaga więc zapewnienia każdej z nich określonego poziomu dobrostanu. Co najmniej takiego, aby ich aktywność ukierunkowana była na poprawę własnej sytuacji i pracę dla dobra wspólnego, a nie na destabilizację struktury społecznej i ograniczanie szans rozwojowych pozostałej części społeczeństwa.
Państwo, aby zapewnić korzystne warunki funkcjonowania jednostkom i grupom społecznym, dające im poczucie szansy rozwoju oraz braku zagrożeń, prowadzi określoną politykę społeczną. Jest to działalność podmiotów ustawodawczych, wykonawczych oraz kontrolnych państwa, a także samorządów i organizacji pozarządowych, zmierzająca do kształtowania odpowiednich warunków pracy i bytu, pożądanych struktur społecznych oraz stosunków społeczno-kulturowych, w których przy aktywności ludności będzie możliwe zaspokojenie potrzeb społeczeństwa na poziomie możliwym w danym okresie.
Polityka społeczna ma na celu obronę człowieka przed niezaspokojeniem jego potrzeb, początkowo najbardziej elementarnych, a następnie także rozwojowych . Uogólniając można zatem powiedzieć, iż celem polityki społecznej jest kreowanie "dobra" społecznego, a więc urzeczywistnianie sprawiedliwości społecznej oraz likwidacja "zła" społecznego, czyli usuwanie i łagodzenie kwestii społecznych.
Działalność państwa w sferze polityki społecznej ma na celu:
poprawę pozycji grup słabych ekonomicznie i społecznie;
zapobieganie czynnikom zagrażającym egzystencji najuboższych grup społecznych;
organizowanie postępu społecznego;
obronę przed niezaspokojeniem elementarnych i rozwojowych potrzeb człowieka;
łagodzenie nierówności i ubóstwa;
minimalizowanie społecznego ryzyka;
optymalizację podziału pomyślności.
Tak ujętą politykę społeczną możemy utożsamiać z dążeniami państwa do zapewnienia bezpieczeństwa społecznego rozumianego jako stwarzanie ludziom warunków do trwania, przetrwania i rozwoju. Motywem aktywności państwa nie są tylko określone problemy i zagrożenia, lecz dążenie do takiego rozwoju społecznego i gospodarczego, który zapobiega powstawaniu ostrych kwestii społecznych. W przedstawianym ujęciu polityka społeczna ma wymiar zarówno krajowy, regionalny, jak również lokalny.
Podmiotami polityki społecznej są przede wszystkim państwo oraz jego organy i instytucje, podmioty ponadpaństwowe, podmioty niepaństwowe, a także siły społeczne. W hierarchii tych podmiotów najistotniejszą rolę odgrywa państwo. Obejmuje ono bowiem całą ludność kraju, ma możliwość mobilizowania różnych sił i zasobów poprzez prawo i przymus. Państwo również formułuje generalne cele, wartości i zasady polityki społecznej, umożliwia redystrybucję dochodów poprzez świadczenia socjalne, tworzy bazę materiałową organizacyjną i kadrową do realizacj i celów polityki społecznej.
Wobec tego w obszarze bezpieczeństwa społecznego można wydzielić trzy główne sektory prowadzące działalność na rzecz dobra społecznego:
sektor publiczny, obejmujący działalność realizowaną przez instytucje rządowe i samorządowe;
sektor wspólnotowy, obejmujący wsparcie społeczne i wymianę świadczeń oraz usługi pomiędzy rodziną przyjaciółmi, sąsiadami;
sektor obywatelski, oparty na idei samopomocy, wykorzystujący inicjatywy społeczności lokalnych, wolontariat i organizacje pozarządowe.
W państwach demokratycznych o stabilnych systemach społeczno-ekonomicznych dużą rolę w zakresie kształtowania bezpieczeństwa społecznego odgrywają również podmioty gospodarcze. Rozwijają one różne formy działalności socjalnej i bytowej, istotne dla dobrego samopoczucia załogi, lepszej pracy, rozwoju zawodowego oraz pozwalających zatrzymać deficytowe kadry.
Ze względu na to, że niektóre kwestie społeczne swym zasięgiem znacznie wychodzą poza obszar danego państwa, wymienić należy również podmioty ponadpaństwowe, biorące udział w kreowaniu polityki społecznej na forum europejskim i międzynarodowym. Przykładem takich organizacji jest Komisja Europejska, Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich, ONZ, Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP).
W zakresie polityki społecznej działają również pozarządowe podmioty, których zadaniem jest wszechstronne uzupełnianie działań państwa na rzecz jednostek i grup socjalnie najsłabszych. Do tych podmiotów zaliczamy wszelkie dobrowolne zrzeszenia, formalne lub nieformalne. Są to przede wszystkim organizacje pozarządowe, ruchy społeczne, związki zawodowe, kościoły i związki wyznaniowe. Zajmują się one bezpośrednio zaspokajaniem określonych potrzeb społecznych, są forum artykulacji interesów i potrzeb różnych grup społeczeństwa, uczestniczą w procesie podejmowania decyzji w zakresie polityki społecznej poprzez współpracę lub protest.
Warto również wyróżnić tzw. siły społeczne, czyli ludzi świadczących usługi społeczne i decydujących o przyznaniu dóbr ekonomicznych potrzebującym, którzy stanowią i stosują prawo, wychowują uczą i radzą czyli cały kapitał ludzki danego państwa. Jest on szczególnie doceniany w tych dziedzinach życia społecznego, w których podmiotem działania jest żywy organizm państwa, a więc jego obywatele. Do kapitału ludzkiego zalicza się zatem i tych, którzy decydują o kierunkach polityki społecznej (polityków, parlamentarzystów, samorządowców), jak i tych, którzy świadczą profesjonalne usługi dla konkretnych ludzi - są to tzw. służby społeczne. Do nich zaliczymy nauczycieli, resocjalizatorów, lekarzy, pielęgniarzy, inspektorów pracy, pracowników socjalnych, a także w szczególnych przypadkach policjantów, sędziów i kuratorów. Nieocenionym, chociaż stosunkowo mało wykorzystywanym potencjałem społecznym są wolontariusze, a więc ci, którzy poprzestając na symbolicznej zapłacie realizują społecznie potrzebne zadania, często wśród najbardziej zaniedbanych grup społecznych.
Podmioty polityki społecznej w realizacji podstawowych zadań z zakresu pomocy społecznej kierują się pewnymi normami, zasadami i dyrektywami. W polityce społecznej demokratycznych państw najczęściej artykułowanymi bądź realizowanymi zasadami są:
zasada przezorności: oznacza odpowiedzialność człowieka za przyszłość własną i swojej rodziny, a więc takie gospodarowanie dobrami materialnymi, żeby zaspokoić nie tylko bieżące potrzeby, ale zapewnić bezpieczną przyszłość;
zasada samopomocy: przejawia się w udzielaniu pomocy wzajemnej, silniejszy słabszemu, cała rodzina poszczególnym jej członkom;
zasada solidarności społecznej: rozumiana jako przenoszenie ryzyka socjalnego z jednostek na całe społeczeństwo;
zasada pomocniczości: polega na przyjęciu określonego porządku, w jakim instytucje społeczne dostarczają jednostce pomocy. Oznacza to, iż w pierwszej kolejności do pomocy zobowiązana jest najbliższa rodzina, następnie społeczność lokalna, a na końcu państwo;
zasada partycypacji: oznacza prawo do bycia członkiem grupy społecznej i zbiorowości oraz do aktywnego w nich działania;
zasada samorządności: jest realizowana poprzez taką organizację życia społecznego, aby jednostki miały prawo do aktywnego udziału w istniejących instytucjach społecznych w celu skutecznego zaspokajania potrzeb;
zasada dobra wspólnego: polega na takim działaniu władz publicznych, aby interesy wszystkich grup społecznych były zaspokajane;
zasada wielosektorowości: oznacza równoczesne funkcjonowanie państwowych i niepaństwowych podmiotów polityki społecznej, a także instytucji rynkowych, które dostarczają środków i usług.

Podsumowując rozważania na temat bezpieczeństwa społecznego warto zwrócić uwagę, iż w państwie demokratycznym centralne miejsce zajmują potrzeby bytu i rozwoju człowieka. Priorytet człowieka nad strukturą wyraża się również tym, że to obywatele przez swą aktywność tworzą określone stany rzeczy. W demokratycznych społeczeństwach nie są oni tylko odbiorcami poleceń wyrażających wolę władzy. To raczej władze państwowe muszą wyrażać interesy obywateli. Państwo jest w tym przypadku organizacją służącą tworzeniu jak najlepszych warunków rozwoju dla jednostek i poszczególnych społeczności. W takiej sytuacji może dojść do gloryfikowania interesów jednych grup kosztem innych, czy też egalitaryzacji społeczeństw. Grozi to w pierwszym przypadku wystąpieniem konfliktów, w drugim zaś osłabieniem ludzkiej aktywności.